فردوسی توسی. به نام خداوند جان و خرد

 

 

به نام خداوند جان و خرد

کزین برتر اندیشه بر نگذرد

خداوند نام و خداوند جای

خداوند روزی ده رهنمای

خداوند کیهان و گردان سپهر

فروزندۀ ماه و ناهید و مهر

ز نام و نشان و گمان برتر است

نگارندۀ بر شده پیکر است

به بینندگان آفریننده را

نبینی مرنجان دو بیننده را

نیابد بدو نیز اندیشه راه

که او برتر از نام و از جایگاه

سخن هرچه زین گوهران بگذرد

نیابد بدو راه جان و خرد

خرد گر سخن برگزیند همی

همان را گزیند که بیند همی

ستودن نداند کس او را چو هست

میان بندگی را ببایدت بست

خرد را و جان را همی سنجد او

در اندیشۀ سخته کی گنجد او

بدین آلت رای و جان و زبان

ستود آفریننده را کی توان

به هستیش باید که خستو شوی

ز گفتار بی کار یکسو شوی

پرستنده باشی و جوینده راه

بژرفی بفرمانش کردن نگاه

توانا بود هرکه دانا بود

ز دانش دل پیر برنا بود

از این پرده برتر سخن گاه نیست

ز هستی مر اندیشه را راه نیست

 

منبع:

شاهنامۀ فردوسی(از روی چاپ مسکو)، به کوشش و زیر نظر دکتر سعید حمیدیان، ناشر: دفتر نشر داد،چاپ دوم(اوّل برای ناشر)،1374، ص12 و 13 .

منبع عکس:

ویکی فقه

پویش مردمی کتابخوانی و قصّه گویی مهر

 

محمّد(ص). درختکاری

 

حضرت محمّد(ص) می فرمایند:

 

اگر یکی از شما نهالی در دست دارد، باید آن را بکارد، [حتّی] اگر روز قیامت باشد.

 

منبع:

نهج الفصاحه،مرتضی فرید تنکابنی، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ شانزدهم: 1385،

ص: 267. 

یمینی شریف. درختکاری

 

 

چتر زمین

به دست خود درختی می نشانم

به پایش جوی آبی می کشانم

کمی تخم چمن بر روی خاکش

بـرای یــادگـــاری می فشـانـم

درختم کم کم آرد برگ و باری

بسازد بـر سر خـود شاخساری

چمن روید در آن جا سبز و خرم

شود زیـر درختـم سبـزه زاری

به تابستان که گـرما رو نمایـد

درختم چـتـر خود را می گشاید

خنک می سازد آن جا را زسایه

دل هـر رهگـذر را می ربـایـد

به پایش خسته ای بی حال و بی تاب

میانِ روز گرمی می رود خواب

شود بیدار و گوید: ای که این جا

درختی کاشتی روح تـو شـاداب!

 

عبّاس یمینی شریف، آواز فرشتگان، چاپ 1325

بروجرد در مه

بروجرد در مه

فایده های قصّه و قصّه گویی

 

چرا قصّه بگوییم؟

 

زیرا:

1- آسان ترین، ارزان ترین، دردسترس ترین، مؤثرترین و یکی از

صمیمانه ترین روش های ایجاد ارتباط و انتقال موضوعات و مفاهیم

به مخاطب، بویژه کودکان، است.

2- زبان مشترک همۀ انسان ها برای بیان آرزوها، ارزش های اخلاقی

و حفظ آداب، رسوم، میراث فردی و فرهنگی وگسترش آن ها است. 

3- سرگرم کننده، لذت آفرین، دلنشین، دوست داشتنی، نشاط آور،

آرامش بخش، درمانگر، خاطره ساز و هیجان انگیزاست.     

4- موجب رشد مهارت های چهارگانۀ زبانی و ایجاد نظم منطقی

در ذهن و زبان می شود. 

5- حسّ کنجکاوی و قدرت تخیّل را تحریک می کند.

6- یاری رسان در مراحل رشد عاطفی، شناختی و اجتماعی است

و زمینۀ درک و فهم و تفسیر رویدادهای فراتر از تجارب فردی، 

و اشتراک گذاری آن ها و احساس همدلی و ابراز همدردی  را

فراهم می سازد.

7- انس باکتاب و میل به کتابخوانی و تمرکز را افزایش می دهد.

8- باعث سرعت و سهولت در آموزش و پرورش مرئی و نامرئی

می شود.

9- شناخت فرهنگ و تمدّن ملّت ها را  گسترش می دهد و زندگی را

پربارتر می کند.

10- بستر همذات پنداری، همانند سازی، این همانی و الگو برداری

از شخصیت ها و قهرمان ها را فراهم می نماید.

11- زمینۀ آشنایی با مشکلات و راه حل آن ها را مهیّا می کند و

عزّت نفس، شهامت و خود باوری را افزایش می دهد.

12- ذوق ادبی و هنری را شکوفا می کند و دانش، اطّلاعات عمومی

و قدرت ایده پردازی را بالا می برد.

13- نزدیک بینی را درمان، افق دید را گسترده تر وعمیق تر می کند

و فرد را فراتر از اکنون و این جا می برد.

14- فضایی امن، قابل اعتماد و شرایط ارتباط و گفت و گوی دوستانه

را ایجاد می کند.

15- رضایت خاطر قصّه گو و شنونده را به دنبال دارد.

محمّد(ص). دین

 

دین در کلام حضرت محمّد (ص)

 

1-  من دینی ساده و آسان آورده ام و هرکس با روش من مخالفت کند

از من نیست.

2-  بهترین کارهای دین شما آن است که ساده تر است.

3-  خداوند برای این امّت آسانی را پسندیده و سختی را نپسندیده است.

4-  از افراط در کار دین بپرهیزید که پیشینیان شما از افراط

در کار دین هلاک شدند.

5-  این دین محکم است به ملایمت در آن پیش برو و عبادت خدا را

منفور خود مکن زیرا رهروی عجول نه راهی سپرده و نه مرکوب

خود را حفظ کرده است.

6-  هر چیزی اساسی دارد و اساس این دین دانش است و یک

دانشمند برای شیطان از هزار عابد بدتر است.

7-  آفت دین سه چیز است: دانای بدکار، پیشوای ستمکار و

مجتهد نادان.

 

منبع:

نهج الفصاحه، گرد آورنده: مرتضی فرید تنکابنی، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، تهران، چاپ شانزدهم: 1385، ذیل مدخل" دین" . 

 

محمّد(ص). مهربانی با حیوانات

منبع:

داستان زندگی پیامبر(ص)، عبدالکریم بی آزار شیرازی، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی،

چاپ ششم: 1370(اوّل: 1345). جلد نوزدهم(اخلاق پیامبر)، صفحات 9 و 10 .