حضرت محمّد(ص): از ما نیست.

 

وجود بزرگان موجب برکت است.

هرکس به آن ها احترام نگذارد و به کوچکترها محبّت نکند،

از ما نیست.

 

نهج الفصاحه، مرتضی فرید تنکابنی، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ شانزدهم: 1385، صفحۀ 21 .

پویش مردمی کتابخوانی و قصّه گویی مهر

 

محمّد(ص). درختکاری

 

حضرت محمّد(ص) می فرمایند:

 

اگر یکی از شما نهالی در دست دارد، باید آن را بکارد، [حتّی] اگر روز قیامت باشد.

 

منبع:

نهج الفصاحه،مرتضی فرید تنکابنی، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ شانزدهم: 1385،

ص: 267. 

موش و گربۀ عبید زاکانی

---

موش و گربۀ عبید زاکانی

در نشست این هفته به دوستان بنا شد نمونه ای از ادبیّات کهن فارسی را که به نام کودکان و به کام بزرگسالان است در وبلاگ معرفی کنم. به نظرم موش و گربۀ عبید که انتشارات حسن در سال 1331 "برای کودکان" چاپ کرده انتخاب مناسبی است. این اثر با وجود ارزش های فراوانی که در مبحث جامعه شناسی ادبی برایش قائلیم، با ویژگی های ادبیّات کودکامروز، بویژه زبان، زاویۀ دید و تجارب ادراکی - حسّیِ مخاطب، همخوانی کامل ندارد و بزرگسال محوراست.

پنج صفحه از کتاب:

 

افسانه های بروجردی

آخرین منزل

                                  آخرین منزل

   علی (ع)، تنگ در آغوشت می‎کشد. کلامش آرامت می‎کند و بعد حسن

(ع) و حسین (ع). 

    بوی تند فراق فضا را پر کرده و اشک در چشمانتان حلقه زده است.

عقیل، عبدالله بن جعفر و عمّار یاسر تنها کسانی هستند که همراه علی

(ع) و فرزندانش، تو را بدرقه ات می کنند.

   آخرین جمله‎ات به علی (ع) که یادت هست؟  در حالی که اشک

از گونه‎های آفتاب‎سوخته‎ات جاری بود گفتی: «خدا شما خاندان پیامبر

(ص) را قرین رحمت دارد ای ابوالحسن ، وقتی تو و فرزندانت را

می‎بینم پیغمبر خدا (ص) را به یاد می‎آورم.»

   سوار شترت شدی تا در ربذه حلول کنی، روحی باشی در کالبد

بی جانش و نام این منزلگاه گمنام را برای همیشه در تاریخ ثبت کنی.

   اکنون در راه ربذه هستی، انگار این راه پایان ندارد. حرکت

موزون شتر و صدای زنگوله‎ی گردنش تو را به یاد سفر سخت و

جان‎فرسایت از شام به مدینه می‎اندازد. هنوز سوزش زخم پاهایت

را حس می‎کنی. مگر چه کرده بودی که معاویه پس از ناکام ماندن

از کشتنت این‎گونه روانه‎ی مدینه‎ات کرد؟

   مگر چه کرده بودی که اکنون ‎… .

   ربذه مشتاق توست و تو مشتاق پرواز. خود، از رسول اکرم

(ص) شنیده بودی که؛ ربذه آخرین منزل و آخرین ایستگاه

توست در این خاک پندناپذیر.

   در دل احساس رضایت می‎کنی. احساس می‎کنی با تمام

توان به وظیفه‎ات عمل کرده‎ای. در مقابل کجروان ایستاده‎ای.

فریاد عدالت‎خواهی سرداده‎ای. آن‎ها را از منکر بازداشته و

به معروف فرا خوانده‎ای.

   نسیم ملایمی در درونت می‎وزد. روزی را می‎بینی که

پیکر خسته‎ات را غریبانه در آغوش بیابان تبعید به خاک 

می‎سپارند و روح خداجویت، سبک‎بال، به سوی معبود پر

می‎کشد. حس خوبی داری. اصلاً پشیمان نیستی.

   پشیمان نیستی از این که با امر به معروف و نهی از

منکرت کوشیده‎ای از دین خدا، از عدالت و هر آن چه

نیک است و پسندیده، دفاع کنی. از این که در برابر

صاحبان قدرت و ثروت ایستاده‎ای تا از حق ستمدیدگان و

درماندگان دفاع کنی پشیمان نیستی. خوش حالی که

توانسته‎ای کوس رسوایی دین به دنیافروشان مردم فریب را

به صدا درآوری.

   کاش می‎شد آن زمان که زمزمه‎های شبانه‎ات را روز،

در کاخ و برزن فریاد می‎کشیدی، کنارت بودیم!

   کاش می‎شد آن هنگام که آیات نور را بر ظلمت دل‎های

کسوف زده می‎پاشیدی، در کنارت بودیم!

   تو مصداق «یدعونَ الی‎الخیر و یأمرون بالمعروف و

ینهون عن‎المنکر» هستی.

   «اقم‎الصلوه و امر بالمعروف وانه عن‎المنکر واصبر

علی ما اصابک» را به نیکی فرمان برداری.

    کاش بیایی و یاورمان باشی!

    کاش بیایی و دست دل‎های لرزانمان را بگیری

تا ما هم  در فهرست «امه یدعون الی‎الخیر و یأمرون

بالمعروف و ینهون عن‎المنکر» نام‎نویسی کنیم!

   چه می‎شود اگر بیایی، زبان از نیام برکشی و طاق

تیره‎ی منکرات را نشانه بروی تا معروف هوایی

تازه کند!

   چه می‎شود اگر هوای تازه‎ی ایمان مصلحت نیندیشت

را در فضای دم‎گرفته‎ی ذهن و ضمیرمان بدمی؟!

   از رسول (ص) شنیده بودی:«لایزالُ امتی بخیرٍ

ما امروا بالمعروف و نهوا عن‎المنکرِ فاذا ترکوا ذلک ظهر

الزلازلُ والفتن»؛ با چشمان بصیرت عمقش را کاویده بودی

و آن را آویزه‎ی گوش جانت کرده بودی.

   کاش ما هم چشمی بینا و گوشی شنوا داشته باشیم!

   تبعید تو، تبعید فریاد عدالت‎خواهی بود، تبعید امر به معروف

و نهی از منکر.

   ربذه تبعیدگاه امر به معروف و نهی از منکر بود.

   اگر تو تبعید نمی شدی فرق عدالت نمی شکافت؛

   اگر تو تبعید نمی‎شدی، حنجره‎ای معصوم امر به معروف و

نهی از منکر در کربلا بریده نمی‎شد؛

   اگر تو تبعید نمی‎شدی، عبدالملک‎های تاریخ جرئت نمی‎کردند

که از سر گستاخی بانگ برآورند که: «هرکس به من اتق الله بگوید،

گردنش را می‎زنم.»؛

   اگر تو تبعید نمی‎شدی، امروز جشن میلاد برج‎های منکر بر سر

کوخ های معروف هوار نمی شد !

   سلام بر تو آن زمان که ایمان آوردی و آن هنگام که مؤمنانه و

نترس، امر به معروف کردی و از منکر نهی!

سلام بر تو و هر آن کس که چون تو، یحیی وش امر به معروف

کرد و نهی از منکر و سر در طبق اخلاص نهاد.

   سلام بر تو و روزی که غریبانه و صبور پای در رکاب رضا

نهادی و به امید پرواز، راه آخرین منزل را پیش گرفتی!