بی عنایات خدا هیچیم هیچ
این همه گفتیم لیک اندر بسیچ
بی عنایات خدا هیچیم هیچ
بی عنایات حق و خاصان حق
گر مَلَک باشد سیاه استش ورق
ای خدا ای فضل تو حاجت روا
با تو یاد هیچ کس نبود روا
قطرۀ دانش که بخشیدی ز پیش
متّصل گردان به دریاهای خویش
قطرۀ علم است اندر جان من
وارهانش از هوا وز خاک تن
منبع:
جلال الدین محمّد بن محمّد مولوی، مثنوی معنوی، به تصحیح رینولد نیکلسون، تهران، انتشارات هرمس، چاپ اوّل: 1382، ص 86 .
راز و نیاز
ای از حـرم ذات تـو عـقل آگه نی
وز معصیت و طاعت ما مستغنی
مستـم ز گـنـاه و از رجـا هشیارم
امـیــد بـه رحـمـت تـو دارم یعـنـی
***
گر گوهر طاعت نسُفتم هر گز
ور گَرد گنه ز رخ نرُفتم هرگز
نـومـیــد نـیــم ز بارگـاه کرمت
زیرا که یکی را دو نگفتم هرگز
***
بـا تـو بـه خـرابـات اگـر گـویــم راز
بِه زانکه کنم بی تو به محراب نماز
ای اوّل و آخر تو و جز تو همه هیچ
خواهی تو مرا بسوز و خواهی بنواز
***
منبع:
رباعیّات خیّام(طربخانه)، یاراحمد بن حسین رشیدی تبریزی، با تصحیح: استاد علّامه جلال الدّین همایی، مؤسسۀ نشر هما، تهران، چاپ دوم 1367، صفحات 7 و 8 .
