چرا قصّه بگوییم؟
زیرا:
1- آسان ترین، ارزان ترین، دردسترس ترین، مؤثرترین و یکی از
صمیمانه ترین روش های ایجاد ارتباط و انتقال موضوعات و مفاهیم
به مخاطب، بویژه کودکان، است.
2- زبان مشترک همۀ انسان ها برای بیان آرزوها، ارزش های اخلاقی
و حفظ آداب، رسوم، میراث فردی و فرهنگی وگسترش آن ها است.
3- سرگرم کننده، لذت آفرین، دلنشین، دوست داشتنی، نشاط آور،
آرامش بخش، درمانگر، خاطره ساز و هیجان انگیزاست.
4- موجب رشد مهارت های چهارگانۀ زبانی و ایجاد نظم منطقی
در ذهن و زبان می شود.
5- حسّ کنجکاوی و قدرت تخیّل را تحریک می کند.
6- یاری رسان در مراحل رشد عاطفی، شناختی و اجتماعی است
و زمینۀ درک و فهم و تفسیر رویدادهای فراتر از تجارب فردی،
و اشتراک گذاری آن ها و احساس همدلی و ابراز همدردی را
فراهم می سازد.
7- انس باکتاب و میل به کتابخوانی و تمرکز را افزایش می دهد.
8- باعث سرعت و سهولت در آموزش و پرورش مرئی و نامرئی
می شود.
9- شناخت فرهنگ و تمدّن ملّت ها را گسترش می دهد و زندگی را
پربارتر می کند.
10- بستر همذات پنداری، همانند سازی، این همانی و الگو برداری
از شخصیت ها و قهرمان ها را فراهم می نماید.
11- زمینۀ آشنایی با مشکلات و راه حل آن ها را مهیّا می کند و
عزّت نفس، شهامت و خود باوری را افزایش می دهد.
12- ذوق ادبی و هنری را شکوفا می کند و دانش، اطّلاعات عمومی
و قدرت ایده پردازی را بالا می برد.
13- نزدیک بینی را درمان، افق دید را گسترده تر وعمیق تر می کند
و فرد را فراتر از اکنون و این جا می برد.
14- فضایی امن، قابل اعتماد و شرایط ارتباط و گفت و گوی دوستانه
را ایجاد می کند.
15- رضایت خاطر قصّه گو و شنونده را به دنبال دارد.
